Dont worry, be happy!

Jeeej ik heb mijn dolfijnen gezien!! En wow, wat was dat gaaf. Het 5 uur opstaan om bij zonsopgang dolfijnen te spotten was het helemaal waard. Mijn dagen in Lovina waren wel heel chill, ondanks dat ik nog op krukken liep ben ik hier goed hersteld en waren er wat locals op het strand die elke avond de gitaar erbij pakten om er wat gezellige van te maken. Hun doel, anderen gelukkig maken. Oftewel, dont worry be happy. En zo, onder het genot van een drankje en wat gitaarmuziek, zittend aan het strand kan ik me wel in deze levensstijl vinden.

En dan is het tijd voor Java. Hoewel het maar 20 minuten verwijderd ligt van Bali, is Java een compleet andere wereld. Mijn eerste stap op de Javanese bodem voelt geweldig, wat is het prachtig hier. Ik voel meteen een klik met Java. Deze droom wordt even iets verstoord wanneer ik de bus in stap naar Yogjakarta en realiseer dat ik de enige toerist ben naast alle Javanen in de bus. En Engels, wat is dat? Op dat moment realiseer ik me dat mijn grote challenge vanaf nu gaat beginnen. Hoewel ik Thailand, Maleisië en Bali erg soepel ben doorgekomen kwa reizen weet ik dat dit anders gaat zijn. Zittend in de bus kan ik nog net een glimp opvangen van de palmbomen langs het strand, met op de achtergrond prachtige bergen. Daarna is het donker. Na een lange busreis word ik om half 6 wakker. Met veel gebaren probeer ik de buschauffeur uit te leggen dat ik wil stoppen in het centrum van Jogja. Om half 7 stap ik uit de bus en valt me meteen iets op.. waar zijn alle taxi's? En waar moet ik heen, ik kan pas om 2 uur inchecken in mijn hotel.. Dan komt er vrolijk een oud mannetje op mij af, taxi? Ja zeg ik vrolijk en leg hem uit dat ik naar een goedkoop hotel wil dat nu open is. Sure, als ik hier wacht zal hij de taxi wel even halen. En dan kan ik mijn ogen niet geloven als hij aankomt op een fiets met een kleine kar ervoor. No motorbikes, gasoline prices went up. Met een grote glimlach stap ik in de kar, fietstaxi it is!
Mijn dagen in Jogja zijn erg bijzonder. Elke ochtend rond 5 word ik wakker met een soort gezang door een man. Het is de moskee naast het hostel. De moslims worden opgeroepen om te gaan bidden. Hoewel ik dit best een mooi idee vind, is het wel jammer dat mijn nachtrust hierdoor verstoord wordt. Maarja, dat is weer eens anders wakker worden, ook leuk. Opnieuw word ik geconfronteerd met het slechte Engels dat hier gesproken wordt op Java. Wanneer ik probeer uit te leggen aan een fietstaxi dat ik opzoek ben naar noodlesoup, word ik gedropt bij sultan palace? Maar dan staat het geluk letterlijk voor mijn deur! Een taxichauffeur voor mijn hostel komt erachter dat ik Nederlands ben en wil maar als te graag zijn Nederlands met mij oefenen. Ik vertel hem over mijn enkel, dat het nog niet helemaal goed is. You should come to my Brother, he s a local healer. Ja, zal ik dat doen?Tijdens mijn reis ben ik elke keer weer in dubio of ik iemand kan vertrouwen of niet. Je reist alleen, dus goed nadenken over mijn acties is erg belangrijk. Mijn gevoel zegt dat ik deze man kan vertrouwen, dus ik spring achterop de motorbike en ga het avontuur aan. Deze man heeft een dochter die graag wilde studeren, hier had hij geen geld voor, zoals veel mensen in Indonesië. Maar op een dag was er een man uit Nederland, die een vriend werd van de familie. Hij wilde graag de studie van de dochter betalen. De taxichauffeur was zo dankbaar dat hij zijn vriend heeft beloofd veel goeds te brengen aan de Nederlandse toeristen. En zo arriveer ik dan een kwartier later in een echt Indonesisch dorpje, omringt met prachtige rijstvelden. Norm, de broer van de taxichauffeur staat mij al op te wachten in echte traditionele Indonesische kleding. Normaal werkt hij in Sultan Palace en praat regelmatig met de sultan, vandaag is hij thuis. Ik krijg thee aangeboden en de moeder komt aan met een soort prutje van gember. Dit helpt tegen pijn en ontstekingen. En dan begint Norm aan mijn enkelmassage met gember, na een tijdje kan ik het bijna niet meer volhouden van de pijn en de tranen rollen over mijn wangen. Maar dan moet ik toch wel een beetje lachen als Norm half begint te mediteren en 'goede energie' naar mijn enkel stuurt. Zal het werken? Na deze pijnlijke 1,5 uur wil Norm graag mijn toekomst voorspellen. Hij pakt een boek erbij en wil mijn geboortedatum weten. Hier past een bepaald karakter bij, het karakter waar ik mee vergeleken wordt heeft soms heel veel geld en soms helemaal niks, bankroet, een woord dat alle Indobesiers kennen. Leuk om te weten is dat mijn karakter wel 4 keer getouwd is geweest, dat belooft wat voor de toekomst. Vanaf je 30e ga jij echt gelukkig worden, vertelt Norm. De toekomst ziet er goed uit. Als ik weer terug ben in mijn hostel weet ik niet goed wat ik moet denken van wat ik net heb meegemaakt, maar tot mijn grote verbazing is mijn enkel de volgende dag weer zo goed als nieuw!
Vanuit Jogja kan je naar prachtige tempels, zo ben ik dus naar de Prambanam tempel geweest waar ik een gratis tour kreeg van een groepje studenten die Engels moesten oefenen. Maar het hoogtepunt was toch echt wel de Borobudur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Rustig rondkijken kon helaas niet, om de 5 minuten moest ik op de foto. Dat overkomt mij hier op Java elke dag weer, you're an artist miss! Waarschijnlijk hang ik nu ergens bij een Indonesisch gezin in een woonkamer boven een TV. Ik zie al voor me hoe vrienden langs komen, de foto zien en vragen wie ik ben. De langste vrouw die ik ooit heb gezien, ze liep in Jogja!

Let's go surfin'! Oftewel, mijn volgende bestemming: Pangandaran. Een surfers spot in west Java. Hoewel mijn plan in de eerste instantie was om zo'n 2 dagen te blijven, zit ik hier nu al een week. Wat heb ik hier een fantastische tijd! Hier heb ik echt van alles gedaan, van mijn eerste les surfen, naar bodyrafting in green valley, touren door de omgeving en elke avond chillen in het hostel, gitaartje erbij, life is good right? ;) Dit weekend wilden we een tour doen, Paradise Island. De verhalen die we hadden gehoord klonken super, en we hadden ondertussen een leuk groepje meiden in het hostel dus het leek ons heel tof. Met 4 meiden en de Indonesische gidsen uit ons hostel naar het paradijs. Tja, dat klonk natuurlijk wel goed in de oren van een Litouwer in ons hostel. Oké, als ik zeg dat hij om half 9 ontbijt met een grote Bintang en ik hem nooit iets anders zie drinken dan bier.. Zeg ik dan genoeg? We konden er niet aan ontkomen, hij wilde mee. Oké, 4 meiden, 5 Indonesische gidsen/vissers en een dronken Litouwer. Thats gonna be interesting. Paradise Island was echt super, zwemmen, chillen, echt Indonesisch koken, kampvuurtje, sterrenhemel, slapen op het strand en wakker worden bij zonsopgang. Onze grote vriend de Litouwer heeft zich redelijk gedragen, afgezien van het feit dat de volgende dag ook ons bier op was gedronken en dat hij regelmatig zijn zwembroek uitdeed als hij de zee inliep of op het strand ging zonnen. Maar goed, je leert te overleven op een eiland dus de andere kant op kijken kan soms al erg helpen. Toch was hij ook erg creatief, hij kwam namelijk met de ultimate game: Coconuball! Het doel? Gooi de kokosnoot door het doel. De ander moet proberen te verdedigen met een stok. Van kleine kokosnoten tot grote, alles kan gebruikt worden. Beer makes you more creative? Als laatst hebben we nog een gave trekking gedaan door de echte jungle, de gids liep voorop met een mes om soms takken we te slaan. Al met al leek dit weekend wel een miniversie van expeditie Robinson! Gister stonden er opeens 2 Indonesische leraren in mijn hostel, of ik tijd had om met hun studenten Engels te oefenen. Natuurlijk, leuk. Met een verse kokosnoot en een lekker Indonesisch hapje zat idedereen om mijn heen op het strand. Wat was het schattig die 12 jarige meisjes die omstebeurt met een papiertje komen met een vraag erop: How old are you? What do you think of Indonesia?

Mis jullie wel hoor, maar vooral het lekkere eten in NL! ;) Met een beetje buikpijn, een oog dat niet openkan en een verbrande lip sluit ik mijn laatste reisverslag over Indonesie af. Het land waar iedereen vrolijk is en de hele dag lacht, dont worry be happy. Een land zo gevarieerd en de mooiste natuur tot nu toe, waar ik nog lang niet klaar ben. Ooit kom ik terug in Indonesie, for sure. Maar nu de Filipijnen! Ciaooo