This is Manila.

Bestolen? Check. Achtervolgd? Check. Schietincident? Check. Tyfoon? Check. Ja het avontuur waar ik naar opzoek was.. heb ik gevonden in de Filipijnen! Of was dit niet helemaal het avontuur wat ik in gedachten had? Mijn eerste dag in Manila twijfelde ik toch wel een beetje of ik de goede keus had gemaakt. Ik was opzoek naar avontuur toch? Het leven voelen. De filipijnen heeft best wel wat risico's, dat wist ik van te voren. Ontvoeringen, malariamuggen, kans op tyfonen en tsunami's. Filipijnen staat niet bovenaan het lijstje backpacklocaties in Zuid-Oost Azie, misschien is dat ook wel wat me trok aan de Filipijnen. Het avontuur, het onbekende en onverwachte, de spanning, het echte backpacken! En natuurlijk de parelwitte stranden en de ongerepte natuur die je bijna nergens ter wereld kan vinden.

Aan het eind van de middag kwam ik dan aan in Manila. Ik had al een paar adresjes van te voren opgezocht op mijn tablet en liet deze aan een taxichauffeur zien. Hij knikte van ja dus ik sprong ik de taxi. Toen ik na 5 minuten werd gedropt bij een of ander duur hotel kreeg ik wel door dat hij gewoon had geknikt om de 'job' te krijgen. Eenmaal naar binnen gelopen om de kamer te checken vond ik het toch te duur en liep weer terug naar de taxichauffeur, die ondertussen al mijn spullen in de lobby had gezet. Verbaasd keek ik hem aan en zei dat dit niet het hotel is wat ik zocht. I allready have new customers miss. Maar dat dacht ik toch even niet! Na een discussie kon ik toch weer de taxi in die ik nu met 3 mensen uit de Filipijnen deelde. You travel alone? Vroeg het filipijnse meisje met grote ogen. God bless you! Die reactie ben ik wel gewend en kon me er op dat moment niet heel druk om maken, het ging tenslotte al 2 maanden heel goed! Het ergste wat ik heb meegemaakt is een enge spin in de jungle, pinpassen geblokkeerd waardoor ik bijna dakloos was en tijdje op krukken lopen. Ik kon het wel aan! Na een tijdje begonnen ze zich allemaal met mijn hostel te bemoeien, ik zou niks goedkopers vinden. Maar ik wist van wel, ik had het namelijk opgezocht op internet. Ik was zo gefrustreerd dat ik zei dat de taxichauffeur me maar gewoon ergens aan de weg moest droppen. Waar hij erg blij mee was. Dus daar werd ik dan gedropt, in het donker in Manila aan de kant van de weg. Na een discussie met de taxichauffeur omdat ik niet het volle bedrag wilde betalen is hij dan uiteindelijk toch weggereden. Toen ik al mijn spullen bij elkaar raapte kwam ik tot de grote ontdekking dat mijn tablet weg was, de taxichauffeur had nog steeds mijn tablet! Superbalen, maar realiseerde me meteen dat ik die nooit meer terug zou zien. Hij had natuurlijk de dag van zijn leven. Ik zie al voor me hoe hij vrolijk thuis komt en zijn vrouw vertelt over hoe hij een naive toerist heeft opgelicht.

Na een tijdje wist ik een nieuwe taxichauffeur te vinden die mij naar een relatief goedkoop hotel heeft weten te brengen. Het hotel bestond uit 3 kamers en was echt alleen maar om te overnachten. Het zag er allemaal een beetje creepy uit, maar het maakte me allemaal niet meer uit, ik wilde slapen! ' s Nachts word ik wakker van een ijselijk gegil van een vrouw. Het lijkt uit de kamer naast me te komen, maar het kan ook buiten zijn.. ik check nog een keer of mijn deur wel op slot zit en realiseer me meteen dat ik morgen weg moet uit dit hotel. De volgende ochtend sta ik vroeg op en besluit eerst opzoek te gaan naar het politiebureau om aangifte te doen van mijn tablet. Op het moment dat ik met de politieman in gesprek ben, komt er een andere politieman binnen en zegt iets tegen de politieman. Sorry, gaat hij verder. Ik kan mijn collega's nu even niet vragen om hulp want er is een schietpartij hier verderop in de straat. De rillingen gaan door mijn lijf, 5 minuten geleden liep ik daar nog. Een beetje gespannen besluit ik dan om een taxi te nemen naar mijn hotel, mijn was op te halen bij de wasserij en weg te gaan hier! Als ik naar de wasserij loop voel ik dat er iemand al een tijdje achter mij aanloopt, na een tijdje komt hij steeds dichterbij. Ik houd me tas nog dichterbij en vlucht snel de wasserij in. De was is nog niet klaar en de man belooft het over een half uurtje naar mijn hotel te brengen. Nadat ik even langs de supermarkt ben geweest en terug kom in het hotel zie ik dat de vrouw achter de receptie mijn was al heeft ontvangen. Jij had een achtervolger he? Verbaasd kijk ik haar aan en vraag hoe ze dat weet. Ze vertelt dat de man van de wasserij wist te vertellen dat mijn achtervolger na mij de wasserij in is gegaan om te vragen wie ik ben en wat ik gezegd had. Creepy! Snel pak ik al mijn spullen in, mijn plan was om nog een dag in Manila te blijven want eigenlijk wil ik geen 3 dagen reizen, maar ik voel me hier niet fijn. Ik ben niet snel bang en heb me nog geen seconde bang gevoeld tijdens mijn reis. Dit is de eerste keer dat ik echt bang ben, dit is niet zomaar een stad, dit is Manila.
Geen seconde wacht ik en snel met de taxi naar het busstation. Ik ben zo blij als ik in de bus zit, de stoelen zitten heerlijk en er is wifi in de bus! Als ik whatsapp open zie ik een appje van mijn oma. Blijf in Manila, er komt een tyfoon af op de Filipijnen.. vorig jaar zijn er duizenden mensen omgekomen! Oh nee, ik zit al in de bus en heb geen idee waar die tyfoon gaat komen! Ik probeer het op te zoeken op mijn telefoon maar natuurlijk werkt de wifi weer niet. Niemand om mij heen begrijpt het als ik vraag of ze iets weten over een tyfoon. Ik besluit maar even mijn muziek in te doen en het later op te zoeken. Zo groot is de kans toch niet dat ik in het gebied van de tyfoon zit? Alhoewel het wel iets voor mij is om in een storm terecht te komen ;)

En zo begonnen mijn dagen in de Filipijnen. Ik denk dat jullie wel begrijpen dat het niet heel ontspannen is geweest in Manila. Gelukkig eenmaal aangekomen in Baguio voelde ik me meteen goed. En ik zat ook nog eens in een van de beste gebieden waar je kan zitten op het moment dat er een tyfoon komt, ik zat namelijk in de bergen! Van de tyfoon heb ik weinig gemerkt, wat ik heb meegekregen is dat er 3 mensen zijn omgekomen waarbij er een is overleden door een vliegende kokosnoot die op het hoofd terecht is gekomen. Zo heb ik mij een paar dagen in de bergen verstopt in de kleine bergdorpjes van de Cordilla Mountains met de wereldberoemde rijstvelden. De weg ernaartoe met de bus was niet makkelijk, soms reden we langs afgronden en deed ik mijn ogen maar dicht om niet te zien hoe we met een verkeerde beweging zo de berg af zouden rijden. Ook werd er regelmatig gestopt om wat stenen van de weg te verwijderen zodat we verder konden rijden. AL met al een hele belevenis, maar hee, zonder spanning geen avontuur toch? ;) In een van de bergdorpjes ontmoet ik Cristina uit Italie en reis een paar dagen met haar door de bergen. In Sagada ontmoeten we Aff, ze komt oorspronkelijk uit de Filipijnen maar woont al jaren in Amerika. Ze stelt voor dat ik een paar dagen bij haar familie in Manila mag verblijven, wanneer ik moet wachten op mijn vlucht naar Palawan.

- Manila #2 -

MIjn bus arriveert 4 uur s nachts, nog een uurtje wachten en dan word ik opgehaald door de familie van Aff. Een uur later staan ze op het station en nemen me mee door de donkere straatjes van Manila naar hun huisje. Meteen word ik mee naar boven genomen en kan ik nog een paar uurtjes slaap meepikken voordat de dag begint. Ik logeer bij Maye en haar moeder, samen wonen ze in dit schattige huisje in een van de armere wijken van Manila. Als ik 's ochtends wakker word merk ik meteen hoe vriendelijk en gastvrij ze zijn. Moeder heeft een ontbijtje voor me klaargemaakt met rijst, ei en broodjes en koffie! Ze hebben niet veel geld, dat is meteen duidelijk. Maye wil mij meenemen naar het grote shoppingcentrum om wat souveniertjes te kopen. Voordat we gaan ziet moeder dat er een aantal gaten in mijn tas zitten, ja dat krijg je van 3 maanden reizen;) Ze pakt meteen haar naald en draad en gaat aan de slag met mijn tas. Zodra ze klaar is vertrekken Maye en ik met een jeepney naar het winkelcentrum. Het is een grote shoppingmall, leuk om te zien maar niet wat ik zoek. Maya besluit dat ze heel graag het huis van de president wil laten zien. Nadat wij langs huis zijn geweest gaan we ter voet naar het huis van de president. Ze neemt mij mee door de smalle straatjes van de sloppenwijken van Manila en vertelt mij alle ins en outs van de buren en families die hier wonen.
Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Iedereen leeft hier de hele dag buiten, kinderen spelen op straat, de hanen pikken de laatste restjes eten uit het afval en de buufjes staan met elkaar de nieuwste ontwikkelingen in de buurt te bespreken. De hele dag hoor je hier geluiden van kraaiende hanen, schreeuwende kinderen en het vastlopende verkeer van Manila. Geld hebben deze mensen niet dus om de tijd door te komen zie ik dat kinderen en jongeren de meest originele spelletjes hebben bedacht. Van spelletjes met bierdopjes tot aan een bord met sjoelstenen en een stik, geweldig! Onderweg raak ik in gesprek met Maye over haar leven. Zij is 18 en een hele tijd ziek geweest. Geld voor een studie heeft ze niet en een baan krijgen in Manila doe je niet zomaar. Toch is ze zo ontzettend vrolijk en geniet ze van het leven. Dromen heeft ze zeker. Als ze 26 is wil ze een mooi huis gebouwd hebben, maar eerst geld verdienen zodat ze een huis kan bouwen voor haar moeder. Dromen doet ze over hoe ze studeert in Dubai en een baan kan vinden in de IT. Ik vind het fantastisch dat dit meisje dromen heeft, maar aan de andere kant weet ik dat het waarschijnlijk bij dromen zal blijven. Zo gaat de zin van het nummer door mijn hoofd, ''poor becomes poor, rich becomes richer''. Opnieuw een voorbeeld van hoe moeilijk het is om hoger op te klimmen in de maatschappij als je eenmaal arm bent. Als we verder lopen zie ik overal mensen buiten met groepjes buren voor de tv zitten. De lotto staat weer aan dus iedereen zit gespannen en vol hoop naar de tv te staren op die ene kleine kans om toch ooit nog rijk te worden. We komen Maye's vriendje tegen met wie ze al 2 jaar een relatie heeft. Het is een ontzettend lieve jongen en hij onderhoudt haar moeder zodat haar moeder kan zorgen voor Maye. Maye's vriend is beide ouders verloren. Moeder is door een ziekte overleden en vader is beland in een familieruzie waar geld, erfenis en corruptie een grote rol hebben gespeeld. Ik realiseer me steeds meer wat een invloed geld in ons leven heeft en hoeveel dingen geld kapot maakt. Maye is een geweldig meisje met veel levenslust, ik hoop dat zij een weg vindt om uit de armoede te kruipen om een beter bestaan te vinden. En zo zit ik 2 dagen in het leven van Maye en haar moeder, een moeder en dochter in een van de arme buurten in Manila. Ze verliezen me geen seconde uit het oog, als ik ergens heen wil gaat sowieso een van hen mee, zelfs als ik zeg dat het echt niet nodig is. It's too dangerous, zegt Maye. Vorig jaar is een bekende van haar doodgeschoten in deze wijk.
Ik zie ook hoe klein het wereldje van Maye en haar moeder is, overdag is er niet veel te doen. En als ik ze vertel dat mijn plan is om te gaan snorkelen op Palawan, kijken ze me vragende ogen aan, wat is snorkelen? Wist je dat Afrika een gevaarlijk land is? Zegt Maye. Wist je dat ze daar Ebola hebben? Uit het shoppingcentrum neemt Maye een zakje toverballen mee, dit zijn de lievelingssnoepjes van haar moeder. We hebben wel een uur plezier van deze toverballen, waarbij moeder elke 5 minuten vrolijk laat zien dat haar toverbal van kleur is veranderd. Het leven is zo anders hier, maar ik ben blij dat ik een kijkje heb mogen nemen!

En dan is het tijd voor Palawan. Mijn laatste 2 weken ga ik van tempels, naar strand, van criminele wijken naar rustieke bergdorpjes en van het leven tussen de Filipino's naar de toerist uithangen op een van de mooiste eilanden ter wereld! (volgens de Lonely PLanet zelfs het mooiste eiland ter wereld!) Ik kan niet zeggen dat mijn reis niet gevarieerd is :)
Al ruim van te voren sta ik aan de weg met Maye en haar moeder om een taxi te regelen naar het vliegveld. En natuurlijk, niks gaat zoals gepland. Na een kwartier is er nog geen taxi gestopt en begin ik al wel door te krijgen dat dit het niet gaat worden. Maye en haar moeder blijven volhouden dat het wel goed komt, maar ondertussen gaan er wel 10 andere opties door mijn hoofd. Als na 3 kwartier, met behulp van een politieman uiteindelijk 1 taxi stopt die mij niet mee wil nemen vanwege de afstand en het vaststaande verkeer weet ik het zeker, ik moet iets anders bedenken. Ik ga hier niet staan wachten totdat ik mijn vlucht mis. Ik zie verderop de MMDA (metropolitan Manila development authority) en besluit daar om hulp te vragen. De vrouw daar maakt een grap dat ik wel bij een vriend van haar achterop de motorbike kan. I'll do it. Zegt ik vastberaden. Ze kijkt me verbaasd aan, really? Als dat me naar het vliegveld brengt, sure! Dus zo zit ik dan achterop bij de man op de motorbike en een andere man met mijn backpack op de motorbike. We scheuren tussen als auto's en bussen door in het bizarre en vasstaande verkeer van Manila. Ik moet mijn benen zo dicht mogelijk bij elkaar houden want anders knal ik tegen allemaal busjes aan. Een uur later arriveren we dan bij het vliegveld en kan ik mijn vlucht nog halen, pfieuw!

Palawan, wow. Awesome. In Palawan overnacht ik 1 nacht in Puerto Princesa en besluit dan naar El Nido te gaan. Ik heb goede verhalen gehoord dus ik moet hierheen. In de bus ontmoet ik Joey, hij verteld dat hij heeft gehoord over een heel gaaf hostel in El Nido dus ik besluit met hem mee te gaan. In dit hostel ben ik weer meer dan een week verbleven. Oke, het was niet helemaal de planning.. ik ben namelijk ook een paar dagen ziek geweest. Het was heel gek, want elke dag wanneer iemand van de boottocht terug kwam die je vanuit het hostel kon doen werd deze persoon s nachts ziek. Later hoorden we dat er een bacterie ergens in het water bij een van de stranden zat dus vandaar. Maargoed, als je dan ziek bent, dan beter op een tropisch eiland toch? ;) De rest van mijn tijd in El Nido heb ik gevuld met relaxen op stranden, snorkelen, en van de ene beachparty naar de andere. Life's good :) De perfecte afsluiting van mijn reis!

En dan zit het erop. Ik kan niet geloven hoe snel deze 3 maanden zijn gegaan. De afgelopen 3 maanden waren absoluut de beste maanden van mijn leven. Het leven ontdekken, proeven, beleven samen met de locals en andere backpackers! Een beetje verdrietig ben ik wel om uit het backpackerswereldje te stappen, back to reality.
But it's not the end, it's just the beginning.. ;)

Thanks iedereen nog voor alle leuke berichtjes tijdens mijn reis en reacties op de reisverslagen!!
En als iemand nog een kamer in Utrecht weet, let me know!

Cheers!